Wybaczcie stagnację. Nie mam jej za bardzo czym wytłumaczyć, także przejdę od razu do meritum - materiał zebrany przez miesiąc podróży jest przytłaczający. Najciekawsze miejsca Meksyku pozostawiliśmy na sierpień.
O D.Fe można by pewnie napisać książkę, pewnie niejedną już napisano. W poprzednim poście jedynie liznąłem ten temat.
Z Tuxtli do D.Fe jest 12 godzin. Myśmy tyle szczęścia nie mieli i przez korek na autostradzie (czym spowodowany, nie dowiemy się nigdy) dotarliśmy tam po godzinach 16.
W Meksyku podjęła nas Sandra i jej rodzice. Dlatego też na terminalu Tapo czekał na nas dzielnie, pomimo opóźnienia, jej tata.
Meksykańska gościnność jest w ogóle porównywalna do polskiej. Rodzice Sandry nie odstępowali nas na krok i wzięli na siebie ciężar oprowadzania nas po mieście. Dopiero po dwóch dniach udało nam się wyperswadować im, że jednak sami nie zginiemy i nie musza nas prowadzić za rączkę :]
Pierwsze dni widzieliście już na zdjęciach.
Obejrzeliśmy centrum miasta oraz wspięliśmy się na najwyższy budynek w mieście - Torre Latinoamericana. Spacerowaliśmy jedynym deptakiem w całym mieście, Paseo de Madero.
Przywiązanie do samochodu jest wprawdzie nieco słabsze w D.Fe niż gdziekolwiek indziej ale to jedynie przez odgórne zarządzenie.
Samochody o nieparzystych numerach rejestracyjnych mogą jeździć tylko w określone dni, na zmianę z tymi o numerach parzystych. Są też odpowiednie przepisy regulujące ruch samochodów wyprodukowanych w określonych latach. Słowem prawnie zakazuje się jazdy samochodem, inaczej by nie posłuchali.
Z paseo de Madero przeszliśmy do Parku Alamaneda. Poza muralem Diego Riviery, który zobaczyć można w galerii na Picassie, to miejsce słynie również z pomnika poświęconego ofiarom trzęsienia ziemi. 21 września 1985 roku Meksyk zadrżał a wibracje osiągnęły tak wysoki poziom, że większość budynków w tej części miasta runęła. Wg. Meksykanki, którą spotkaliśmy jeszcze w drodze do Queretaro istnieje zależność pomiędzy trzęsieniami ziemi w Meksyku i Japonii. Nie jest to ponoć jedynie jej teoria ale poparta naukowo teza - jeżeli ziemia zadrży w Japonii w ciągu kilku następnych dni stanie się do samo w sercu Meksyku.
Następnego dnia udaliśmy się do Museo Arqueologico, molocha zawierającego wszelką spuściznę po pradawnych plemionach majów, azteków, olmeków itd. Wszystko, co można było przenieść z miejsca wykopalisk do stolicy, bez pomocy stada supermanów, zgromadzono w tym miejscu.
Do najważniejszych eksponatów należy niewątpliwie słynny aztecki kalendarz. Jego miniaturę znajdziecie na każdej monecie 10 pesowej. Jednak jako eksperci od kultury meksykańskiej, jakimi niewątpliwie już jesteście po lekturze tego bloga, musicie wiedzieć, że tak naprawdę z kalendarzem nie ma to nic wspólnego. Tak naprawdę jest to najprawdopodobniej fragment ołtarza, przed którym składano ofiary, tak często z ludzi.
Drugą "perłą" tego muzeum jest oryginalny grobowiec króla Pakala, jego sarkofag jak i szaty, w których go pochowano oraz bezcenną biżuterię i maskę wykonane z jadeitu.
Pełna galeria z Muzeum tutaj
Po wizycie w muzeum udaliśmy się do położonego nieopodal parku. Pośrodku tej oazy zieleni w betonowej dżungli znajduje się wzgórze a na nim jedyny zamek w meksyku zamek Chapultepec, dom narzuconego przez Hiszpanów władcy króla Maksymiliana I.
Legenda głosi, że kiedy już rewolucjoniści złapali Maksymiliana w Queretaro ten oferował im po 100 złotych monet za to by nie strzelali mu w twarz. Egzekutorzy pieniądze wzięli, czy dotrzymali obietnicy... niewiadomo.
Zamek z zewnątrz nie robi szczególnego wrażenia. To co w nim porusza, to widok jaki roztacza się z jego tarasów na miasto oraz wymalowane w środku murale.
Z jednego muralu można nauczyć się więcej na temat historii Meksyku niż z jakiegokolwiek podręcznika. Jeżeli uda nam się zidentyfikować wszystkie uwiecznione na nim postaci i dowiedzieć choćby odrobinę na temat ich roli w uzyskaniu niepodległości, będziemy mogli spokojnie uważać się za ekspertów.
Pierwszym, który ujrzymy będzie obraz przedstawiający Ninos Heroes (bohaterskie dzieci). Legenda głosi, ze kiedy zamek miał wpaść w ręce najeźdźców, 6 młodych chłopców odmówiło opuszczenia swoich posterunków i walczyło aż do końca. Ostatni z nich, by uratować flagę Meksyku od wpadnięcia w ręce opresora, owinął się nią i skoczył z dachu zamku.
W kolejnej komnacie z 3 stron otoczy was mural Davida Alfaro Siqueiros, który uwiecznił historię swojej ojczyzny od czasu dyktatury Porifiro Diaza aż do czasu rewolucji. Sposób w jaki ujął meksykańskie oddziały idące do bitwy znajduje się na większości banknotów o wartości 100 peso.
Z Chapultepec przenieśliśmy się do najbardziej "fresa" (truskawkowej = snobistycznej) dzielnicy w mieście - Polanque. Łatwo ją znaleźć, po prostu idzie się we wskazanym przez kogokolwiek kierunku aż wszystkie samochody zaczną być BMW, Porsche lub Mercedesami. Niewiele mogę o tym miejscu powiedzieć. Sklepy są niedorzecznie drogie a ulice czystsze. Poza tym wrażeń brak :]
Współczesna, nowobogacka ludność Meksyku nie ma sobą nic szczególnego do zaprezentowania. Jak wszędzie królują błyskotki, jaskrawe kolory, zbyt duże obcasy i zbyt nażelowane włosy. Różnica polega na tym, że ich torebki naprawdę uszył Gucci czy Louis Vitton. Ocenę piękna tych torebek pozostawiam innym.
Następny dzień spędziliśmy w Teotihuacanie, o którym osobny wpis.
PO powrocie natomiast udaliśmy się do Coyoacanu.
Z początku była to mała wioska nieopodal Meksyku. W niej osiedlił się Cortez. O wyjątkowości tego miejsca decydują małe uliczki, posiadłości bogatych mieszkańców miasta i fakt, że dzielnica ta była i wciąż jest siedziba meksykańskiej bohemy. Tu mieszkała Frida z Diego Rivierą. Tutaj schronienie znalazł Lew Trocki. Tutaj znalazł też wieczny odpoczynek od ciosu kilofem w głowę. A wszystko to w przepięknych posiadłościach zbudowanych z niczego innego jak skały wulkanicznej z samego Popo (Popotepecl).
Zacznijmy od Lwa Trockiego. Swego czasu prawej ręki Lenina, który musiał uciekać przed gniewem swojego największego rywala do schedy po wodzu - Stalina. Najwyraźniej w Meksyku pokutuje przekonanie, że skoro sam Stalin tak bardzo nie lubił Lwa, to sam Lew musi być postacią pozytywną. Tak samo socjalizm jako zaprzeczenie kapitalizmu, jawi się latynosom, jako coś wyjątkowo dobrego. Cóż, patrząc jak ich ten kapitalizm urządził, ciężko im się dziwić.
Na uczynki samego Trockiego, w tym romans z Fridą pomimo tego, że jego własna żona siedziała w domu obok, jakoś nikt krzywo nie patrzy. Zwiedzanie jego domu przypomina mi film "defilada" nt. Korei Północnej. W jednej ze scen przewodnik oprowadza "turystów" po miejscu, gdzie wychowywał się Kim Ir Sen.
"Tutaj 7 letni Miłościwy Wieczny Prezydent bawił się jako chłopiec. Już wtedy pokonywał wszystkich swoich rówieśników a nawet starszych chłopców w zapasy a w wolnych chwilach snuł plany obalenia zgniłego kapitalistycznego reżimu Zachodu"
Tak samo w domu Trockiego możemy dowiedzieć się jak to: "Lew Trocki karmił codziennie kury, gdyż uważał, że praca fizyczna idzie w parze z intelektualną, a jego żona często powtarzała, że troska z jaką opiekuje się on swoimi kurami jest godna podziwu i powinna być przykładem dla każdego".... cóż mógłbym dodać.
Dom Fridy jest już zupełnie inny. Eksponaty, które zgromadziła, sposób w jaki urządziła swój dom i przede wszystkim intensywny błękit ścian wyróżniają jej dom spośród wszystkich domostw sławnych ludzi jakie odwiedziłem. Po mimo tłumów, czuć w tym miejscu jej ucha i wciąż można dostrzec, że była to kobieta o wyjątkowo silnym i intrygującym charakterze. Nie jest to miejsce, w którym można by coś uchwycić na zdjęciu. Można za to to silnie odczuć przebywając w nim.
Z domu Fridy można przedostać się do Muzeum Diego Riviery.
Nie chodzi tutaj jednak o muzeum mu poświęcone, lecz przez niego wybudowane. Wg jego projektu i wykonania jego córki i jej zięcia, muzeum przypomina futurystyczną piramidę i mieści w sobie pokaźną kolekcję malarza. Riviera kolekcjonował wszelkie małe przedmioty związane z codziennością rdzennych mieszkańców Meksyku.
Jest to poniekąd świątynia jego pychy. Mozaiki z kamieni, zdobiące każdy sufit, poświęcone są jego rodzinie lub przekonaniom (np. aztecki bóg w kształcie węża z komunistycznym sierpem i młotem), eksponaty uporządkowane są wg. jego widzimisię, od tych które lubił najbardziej, po te, które kupił, bo było go na nie stać - i tak 4 piętra wzwyż (60 000 przedmiotów !)
Na najwyższym piętrze znajduje się jego pracownia, w której pracował nad najnowszymi projektami. Ponad pracownią znajduje się taras z widokiem na miasto i ok. 6 hektarów terenu w ekskluzywnej dzielnicy miasta, na którym miała powstać akademia sztuk pięknych.
Niestety Diego Riviera umarł zanim skończono budowę tego miejsca, pozostawiając jednak szczegółowe wskazówki, co do tego jak należy budowę dokończyć. Razem z nim umarła tez idea prestiżowej szkoły, mającej pomagać młodym zdolnym artystom podbijać świat i reprezentować Meksyk na arenie światowej.
A my przechodzimy do Teotihuacanu, o którym już naprawdę niedługo w następnym wpisie !
